Auteur: nikol

Ik open een deur en zwaai naar mijn geliefde. Dag schat! Ik ben effe weg, een boek gaan schrijven. Hij knikt en zegt: da’s goed, doe dat maar, ik zie je straks dan wel. Ik ga op weg en schrijf een boek, dat van mijn leven. Al is het maar voor even. (70)

Ik zit samen met mijn Tijger in het gras, in de zon. Hij ligt naast mij te waken, terwijl ik langzaam over zijn rug streel. Zijn vacht is zo zacht en toch zo ondoordringbaar sterk. Hoe zou het zijn om in zo’n pracht van een vacht te mogen leven? Veilig, beschermd, warm vanbinnen, bestand tegen…

Er is geen waarheid boven deze van dit moment. Alleen wat nu is, is. Dan is het weer weg. Nu is er een nieuwe Nu. Er is altijd Nu. Dat is waar. Nu ben ik Hier. Nu weer. En Nu. Nu. . (72)

Ik ruim mijn Kamer op, hierboven, want er komt Hoog Bezoek. Mijn Reisgezel, mijn Indiaan en Tijger helpen mee.Wie of wat komen zal, dat weten we niet,maar dat het komen zal,dat weten we wel. Mijn Linkerkamer is wat stoffig. Alle boeken in de rekken worden afgestoft en netjes geordend. Mijn Indiaan bladert in mijn schrift…

Er zit een Tijger in mij, ergens diep, diep, diep vanbinnen. Hij ligt daar in een diepe slaap, ver verscholen voor Buiten. Ik weet dat hij daar is en probeer al heel mijn leven hem daar te houden, verstopt voor Buiten, weggedommeld in een soort lethargische slaap. Nu is er iets in mij dat hem…

Als het me lukt om mijn denken te stoppen, mijn gedachten en stemmetjes gewoon te laten zijn, er niet naar te luisteren… dan is de Stilte die ontstaat zo weldadig, daar heb ik geen woorden voor. Alleen weldadige tranen. Ze rollen over mijn wangen. (75)

De Boom is mijn Ankerpunt geworden. Ik ga er regelmatig naartoe. Hij weerspiegelt mijn ongeduld en herinnert me eraan dat ik meer moet stilstaan, alles op eigen tempo moet laten ontwikkelen. Ik kan niet sneller groeien, hoe graag mijn ego dat ook zou willen. Ik zit stil, op de bank bij de Boom. Mijn ego…

Ik keer terug naar mijn Boom. Niet de Boom die ik als Kind kende, maar de Boom waar ik tegenwoordig een connectie mee heb. Hij staat langs het water, aan een meertje. Ik klim er niet in, ik ben geen Kind meer. Ik leun ertegen, omarm hem en voel onmiddellijk vertrouwen, alsof deze Boom mij…

Ik sta stil. De weg die ik insloeg, loopt dood. Ik kan hier niet verder. Ik zal een eind terug moeten. Waarom is mijn Weg zo moeilijk te vinden? Voor ik aan de Tocht begon, kreeg ik instructies mee: volg uw eigen kompas, hou hoofd, hart en buik in balans. Dat is makkelijker gezegd, dan…

Mijn Reisgezel hield me tegen. Hij vroeg zich af of het wel goed was om verder te gaan. Was ik nu niet teveel met mezelf bezig? Zou ik mij niet beter met anderen bezighouden? Ik bleef staan en stelde voor een Vuurtje te maken en een babbeltje te slaan. Dat hadden we immers afgesproken. Als…