Gesprek aan het Vuur

Mijn Reisgezel hield me tegen.
Hij vroeg zich af of het wel goed was
om verder te gaan.

Was ik nu niet teveel met mezelf bezig?
Zou ik mij niet beter met anderen bezighouden?

Ik bleef staan en stelde voor
een Vuurtje te maken en een babbeltje te slaan.
Dat hadden we immers afgesproken.
Als mijn Reisgezel weer de drang zou voelen
om mij tegen te houden,
zouden we erover praten.

Het gesprek kwam moeizaam op gang.
Mijn Reisgezel was bang
dat ik op deze Tocht
verstrikt zou raken
in mijn eigen Ik.

Dat moest ik even laten bezinken.
We staarden samen in de vlammen.

Hoe zou het zijn om niet naar Binnen te gaan
en enkel maar naar Buiten?

Ik stelde het mij even voor.
Ik zag mezelf lopen van Hier naar Daar,
zonder kompas,
niet wetend waar eerst naartoe,
want overal was wel iets te doen
en ik heb maar twee handen en één hoofd,
dus hoe kon ik beslissen
wat ik dan te doen had?
Als ik enkel naar Buiten keek,
waren er wel honderd mogelijkheden

Nee, het hielp me echt niet verder.
Die Weg wilde ik niet meer gaan.
Dat zag mijn Reisgezel ook in.

We kwamen overeen
dat deze Tocht naar Binnen
de moeite waard is om te gaan,
bewijs daarvan was dit gesprek,
de moeite waard om bij stil te staan.

(79)