Ankerpunt

12 januari 2019 Uit Door nikol

De Boom is mijn Ankerpunt geworden.
Ik ga er regelmatig naartoe.
Hij weerspiegelt mijn ongeduld
en herinnert me eraan
dat ik meer moet stilstaan,
alles op eigen tempo
moet laten ontwikkelen.
Ik kan niet sneller groeien,
hoe graag mijn ego dat ook zou willen.

Ik zit stil, op de bank bij de Boom.
Mijn ego zwijgt.

Er komt een Indiaan
links naast me zitten.
Het verwondert mij niet.
Hij komt geregeld eens langs,
maar nu was het al een tijdje geleden.

Ik kijk hem aan en voor het eerst
zie ik dat hij geen Man,
maar een Vrouw is.
Ergens diep in mij
zingt mijn Ziel verheugd.
Ik weet niet goed waarom,
maar het doet me deugd.

Ze spreekt me aan
met een warme, diepe stem:
“deze Boom is goed voor jou.”

Het Indiaanse Opperhoofd
weet wat goed voor me is.

“Maar de Boom maakt mij zo loom,”
zeg ik bezorgd, “zal ik niet in slaap vallen?”

Ze schudt traag haar hoofd.
“Nee … nee… in tegendeel.
De Boom maakt je wakker.
Hij zal je leren
wie je echt bent.”

Ik probeer te begrijpen wat ze bedoelt.
“Hoe kan de Boom weten wie ik ben?”

“Alleen jij weet wie je bent,
maar je bent het een beetje vergeten.
De Boom kan je helpen
herinneren wie je bent.”

Ik ben nog steeds niet mee.
“Hoe dan?”

“De Boom laat je zijn wie je bent,
op je eigen ritme met je eigen energie.
Mensen vragen, nemen en geven je energie
en brengen je onbewust uit balans,
weg van jezelf.
De Boom zal je leren doseren,
geloof me,
de Boom weet hoe het moet.”

Ze staat op en verdwijnt.

Ik geef mij gewonnen
en luister naar de Wijze Les.
Dankbaar sta ik op van de bank,
leun tegen de Boom aan
en voel hoe mijn energie
weer langzaam op peil komt.

(76)