Geen weg terug

Er is geen weg terug.
Ik ben hier nu aan begonnen
en moet doorzetten.

Maar ik voel weerstand,
heb heimwee naar hoe het vroeger was,
naar bekende paden
en oude patronen.

Tegelijk weet ik dat
bekende paden en patronen
me geen stap verder brengen.
Integendeel.
Ze leiden naar Nergens,
naar Niemandsland.

Ik moet dus verder,
niet blijven trappelen,
niet vluchten in een vervlogen verleden
of een fictieve toekomst.

Ik moet verder
en dat betekent:
blijven geloven in de weg die ik volg,
in tekens die mij de weg wijzen.

Maar hoe lastig is dat!
Langs de weg sluipen
schimmige figuren.
Ze proberen de weg te versperren,
de boel te blokkeren,
me van richting te doen veranderen.

Ik weet wel waarom ze er zijn,
waarom het zo’n Angsthazen zijn.
Ik voel met hen mee.
Ik begrijp dat ze erbij horen.

Dat kalmeert hen…
Ze blokkeren niet meer
mijn weg,
maar volgen me in de zijlijn.

Ik aanvaard hun aanwezigheid,
maar moet wel verder.
Terug is geen optie.

(65)