Koningin

Ik zit aan mijn Boom,
samen met mijn Indiaan, mijn Tijger
en mijn Reisgezel.

In de Schaduw van de Boom,
verschijnt een figuur.
Ik heb moeite
om te zien wie of wat het is.

“Wie ben jij? Wat kom je doen?”
vraag ik bedeesd.

“Ik ben een Helper.
Ik breng een Boodschap.
Mag ik uit de Schaduw komen?”

Het kost me moeite
om ja te zeggen,
maar met mijn compagnons
naast mij, durf ik het wel.

Uit de Schaduw
stapt een Koningin
naar me toe.

Ik voel me overweldigd.
Ik buig mijn hoofd
en weet niet wat zeggen.
Ik durf haar niet aankijken.

De Koningin spreekt me toe:
“De Kroon op je weg
is jouw Kroon.
Je wandelt nu al
een hele tijd rond
in jouw Koninkrijk.
Het wordt tijd dat je
aanvaardt dat jij
de Koningin bent.”

“Maar die Kroon
is veel te zwaar,”
protesteer ik zachtjes.

“Dat komt omdat je hem
niet aanvaardt.
Als je hem aanvaardt,
kan je hem hanteren
zoals jij het wenst.
Kies welke Koningin je wil zijn
en maak de Kroon
op jouw maat.”

Ik kijk naar de Kroon
en probeer te aanvaarden
dat hij van mij is.

Mijn Indiaan, mijn Tijger en
mijn Reisgezel kijken gespannen toe.
In de verte zie ik
de aapjes en Angsthazen
nieuwsgierig
dichterbij komen.

Er bewegen nog veel andere figuren
in de struiken,
in de Schemer,
in de verte…

Ik weet niet wat te doen.
Het voelt heel onwennig.
Welke Koningin wil ik zijn?

Ik kijk op en zie mijn Koningin
voor mij staan.
Eindelijk durf ik haar aankijken
en ik begrijp:
zij is de Koningin die ik wil zijn.
Ze knikt.

Ik aanvaard.
Ik neem de Kroon op.
Hij weegt niet zwaar meer.
Hij is kneedbaar,
vervormbaar.
Ik maak een Kroon
die mij past
en zet hem op.

Mijn Koninkrijk juicht.

Buiten
fluit een klein bruin vogeltje.
Hij zit op een tak,
die boven het water hangt.
Zijn staartje staat
recht omhoog en kwispelt.
Het is een Winterkoninkje.

Het Winterkoninkje
zingt zijn Lied,
zoals het bij hem past.
Ik kijk en luister.
Mijn Hart verwarmt.

Binnen
knipoogt
een Koningin.

(63)