Geen Raad

Ik zit met mijn Raadgevers
rond een Vuur.

Ik ween.

Ik ween om
alle kansen die ik
heb gemist,
dingen die ik fout
heb aangepakt,
relaties die ik verloren
liet gaan,
pijn die ik
bij anderen
veroorzaakte,
pijn die ik moest
doorstaan,
mooie tuinen
die ik verwaarloosde,
uitgestoken handen
die ik niet (be)greep.

Ik ween
om zoveel,
om hoe het allemaal
anders had gekund…
om de twijfel
aan mezelf,
aan alles…

Mijn woordenstroom
gaat steeds verder.
Ik spuw het allemaal uit.
Mijn tranen
wakkeren het Vuur aan.

Mijn Raadgevers
kijken in het Vuur.
Ze luisteren,
maar spreken niet.

“Waarom zeggen jullie niets?
Waarom geven jullie mij geen Raad?
Wat moet ik doen?”

Mijn Raadgevers
antwoorden niet.
Er komt geen Goede Raad.
Mijn Wanhoop
wordt steeds groter…

Dan geef ik me over.
Zwijgend
staar ook ik
in het Vuur.

De vlammen
schieten hoog
de lucht in.
De Hemel kleurt paars.
Een paarse vlek
in het Heelal.
De vlek wordt kleiner en kleiner
en verdwijnt
in een Wit Gat.
Steeds opnieuw
keert de paarse vlek weer
en verdwijnt
in het Witte Gat,
als één vloeiende
beweging.

Wat betekent dat?
vraag ik me af.
Wat voel je?
vragen mijn Raadgevers.

Ik voel me aangetrokken
door de beweging
van de paarse vlek naar het Wit.
Ik ga mee in de beweging
en voel hoe ik
helemaal
tot rust kom.

Ik weet weer
dat ik voelen moet.
Mijn hoofd wil
alles graag begrijpen,
regelen, controleren,
maar vergeet
dat het alleen
kan registreren,
interpreteren
en verwoorden
wat mijn Zintuigen
waarnemen,
wat mijn Hart,
mijn Buik,
mijn Teen, mijn Been,
mijn Lichaam voelt
en weet.

(61)