Mijn Beste Boom

6 december 2019 Uit Door nikol

Het spijt me.
Het spijt me dat ik zolang
niet meer bij je kwam.
Ik kon het niet meer.
Er waren krachten
die mij tegenhielden.
Het spijt me dat je zolang
op me moest wachten.

Het doet me oprecht deugd
hier weer bij je te zijn,
je helemaal in me
op te nemen.
Ah die grond, het water,
de lucht, het licht.
Zalig!

Jammer wel van het geluid.
De Mensen maken zoveel lawaai.
Het geruis van hun voertuigen
dringt overal door.

Het verbaast me
dat jij je daar niets van aantrekt.
Je laat ze maar begaan.
Je kan ook niet anders.
Maar je bent niet alleen.
Een ganse Gemeenschap van Bomen
heeft zich hier verzameld rond het meer.
Ze worden beschermd door Mensen.
Een ganse Gemeenschap van Mensen
staat achter de Bomen.
Ze blijven staan en wijken niet.
Ze verdragen het Lawaai
en vluchten niet.

Ik geef toe,
ik was bang.
Bang voor alles,
bang voor de Toekomst.
Ik had zin om te vluchten.
Maar ik keek
de Angst in de ogen
en zag dat het erbij hoort,
dat het wegebt
zodra ik het aanvaard,
het onder ogen zie.
Ik begrijp wat ik te doen heb.

Ik doe een oproep.
Een oproep om
deze Gemeenschap te versterken.
Een Gemeenschap van Bomen en Mensen.
Een oproep ook
aan Mezelf.

Mijn Beste Boom,
je zal niet meer op me moeten wachten.

(60)