Loslaten

Het schemert al
als ik op mijn
vertrouwde plek aankom.
De pastel roze gloed
op het water
ontroert mij.
Het is allemaal oké.
Ik heb vertrouwen.

Diep in de aarde
roert er iets.
Het beweegt,
siddert en schudt.

Schatten van de aarde
dienen naar boven te komen,
op te wellen uit de diepte.

De tijd is gekomen
om ervoor te gaan.

Alleen.

Ik moet loslaten.
Het valt me zwaar.
Ik wil vasthouden,
mij vastklampen
aan zekerheden,
vertrouwde dierbaren.
De bindingskoord
staat strak gespannen.
Als ik hem onverhoeds loslaat,
zal de schok te hevig zijn.

Ik probeer wat te ontspannen,
zodat de koord minder strak
komt te staan.
Ik voel hoe de textuur
van de koord verandert,
meer levendig wordt,
met aders doortrokken,
als een navelstreng.
Ik begrijp wat me te doen staat.
Het doorknippen dient
met zorg te gebeuren,
respectvol.

Ik voel dat het goed is,
dat ik dit moet doen.
Ik heb vertrouwen.

Rustig knip ik
de navelstreng door
en houd de uiteinden
nog even vast,
tot het bloeden stopt,
de pijn verzacht,
het vertrouwen groeit.

Loslaten
is een daad van Liefde.

(58)